Laatste verslag vanuit het vliegtuig

Daar zit ik dan, in het vliegtuig terug naar Nederland, terug te denken aan de tijd in Argentinië, een periode die ik niet zomaar kan afsluiten. Het zal dan ook gek zijn om morgenmiddag aan te komen op Schiphol en vervolgens diezelfde avond al aan het kerstdiner te zitten van mijn schoonfamilie. Ik begin al te lachen als ik er aan denk, want ik kan het me gewoon niet voorstellen. Ook al waren het dan misschien maar twee maanden, ik heb dan wel veel gezien, gedaan en ervaren in deze korte tijd.

Ik kan me namelijk nog zo goed herinneren dat ik werd opgehaald door mijn gastvader van het vliegveld in Buenos Aires. Het was allemaal zo nieuw. Het was koud en nat toen we aankwamen, maar ik werd zo hartelijk ontvangen. En dan te bedenken dat dit twee maanden geleden was, dan lijkt het toch nog heel dichtbij. Net zaten we alweer in de auto met Sjors zijn gastouders onderweg naar ons vliegtuig die ons naar Frankfurt gaat brengen. Dit keer was het ongelofelijk heet, de auto had ook dit keer geen airco, maar dat maakte ons niet uit. Het is namelijk al lastig genoeg om vanaf La Plata bij het vliegveld te komen.

Al mijn foto’s net op een rijtje gezet, geordend en al staan ze in mijn mapje Argentinië 2012. Dat kan ik dus ook weer aankruisen. Hoe ik van deze foto’s een album ga maken, ben ik nog niet over uit. Ik moet er eerlijk gezegd ook nog even niet aan denken. Gelukkig heb ik alle tijd in januari (alhoewel ik dan wel een Spaans tentamen heb, maar dat is dan ook het enige).

Mijn laatste tien dagen waren zeer geslaagd. Sjors en ik wilden eerst graag naar Bariloche gaan, een stadje in een bijzonder mooie omgeving in het zuiden van Argentinië. Helaas kwamen we erachter dat het te ver was voor maar zo weinig dagen. Met de bus is het namelijk meer dan een dag. Uiteindelijk hebben we besloten gezellig mee te gaan met Marius en Willem, die waren van plan om naar Mar del Plata te gaan. Aangezien ik daar al was geweest, was ik niet zo heel enthousiast. Ze beloofden me dan ook écht dingen te gaan doen en bezoeken. Dit hebben zij dan ook waargemaakt.

Het eerste weekend begon rustig aan. We besloten een lekker avondje uit te gaan. Deze avond hebben wij het naar ons zin gehad. Het begon met een paar drankjes in het hostel, vervolgens door naar een “boliche” (discotheek), waar uiteindelijk niet heel veel mensen waren. Hierop besloten we ergens anders heen te gaan. Volgens de taxichauffeur was de club Eckies op dat tijdstip –ik geloof dat het 4 uur, half 5 was- nog vol leven. Het was een erg leuke club, veel mensen en leuke muziek. Wat ik als enige niet wist, was dat het een homoclub was. Dit werd voor mij al snel duidelijk: zoenende jongens op de dansvloer, eenzelfde soort aparte meisjes (opgeschoren haar, neigend naar gothic figuren) die ook bijzónder aardig waren.. Ja, deze avond waren er wat misverstanden. We kregen sjans van de verkeerde kant. Toch hing er een leuke sfeer en konden we er hard om lachen de dagen erna.

We hebben ook genoten van het strand, de zee, leuke restaurantjes, met als dieptepunt “Manolo”. Of eigenlijk moet ik zeggen het toppunt, want het was een restaurant met een modern interieur, er was zelfs een waterval ;er was een grote keuze aan eten, van hamburgers tot pasta’s; het was er lekker druk en het eten stond snel op tafel. Toch was het verschrikkelijk. Het was gewoon een vreetschuur die eten serveerde waarvan ik misselijk werd. De Argentijnen hebben dan vaak ook een andere smaak dan wij. De meeste restaurants zijn zó ongezellig. Véél licht, véél tafels en te lelijke schilderijen en andere belabberde kunst. Ze komen over als vreetschuren in hotelsferen. Toch hebben wij vaak ook sfeervolle restaurants kunnen vinden, echter zat hier vaak wel een prijskaartje aan. Het vlees was vaak ook heerlijk. “Bife de lomo” is onze nieuwe liefde geworden. Zo heerlijk is het hier.

Natuurlijk hebben we niet alleen maar gegeten, alhoewel het een belangrijk onderdeel was van ons tripje. We hebben ook wat souvenirs ingeslagen in een leuke winkelstraat en het casino bezocht. En gelopen hebben we wel. Bijna alles hebben we te voet gedaan, ik heb dan ook elke dag pijn in m’n benen en voeten gehad.

Sierra de los Padres, een “berg” nabij Mar del Plata was ook leuk om te bezoeken. In de bus ernaar toe, ontmoetten we een Argentijnse jongen die er woonde, die ons wel wilde rondleiden. Hoe top was dat! Zonder hem waren we niet heel ver gekomen, aangezien je stukjes moet klimmen. Zonder hem zijn we verder gegaan naar een meer in de buurt. Het was er zo verlaten, we vergeleken de situatie dan ook automatisch met een horrorfilm waarin wij de hoofdrol speelden.

De volgende dag gingen Sjors, Willem en ik door naar Tandíl, zonder Marius. Door dit moeilijke afscheid waren we nogal van onze toeren, waardoor we bij aankomst in Tandíl bijna onze koffers vergaten uit de laadruimte. Dat was nog op het nippertje! Alvast kaartjes gekocht voor de terugreis naar Mar del Plata voor de volgende dag. Toen moesten we nog een hostel vinden, dus we gingen op zoek naar een Tourist Information Office. We kozen voor een hostel op de “campo”. Wat een leuk idee was dat! Een keer afstand doen van de stad en genieten van het platteland. Het vervoer erheen was ook heel simpel volgens de vrouw achter de balie. Nou, trut, niet dus (sorry voor mijn taalgebruik). Zoals zij zei, namen we een bus richting ons hostel en moesten we er een “eindje” van te voren uit. Vervolgens meer dan twee (!) uur gelopen mét koffers en warme kleding en mét 30 graden. Ze had namelijk ook het kruisje op de kaart verkeerd gezet (ze zou ontslagen moeten worden). Uiteindelijk lekker bezweet aangekomen, waren we toch zeer tevreden met het hostel. Wat ruim, mooi ingericht, een rust en mooie natuur!

Die avond lekker de stad ingegaan, waarop we de volgende dag besloten te gaan mountainbiken. Het liep gesmeerd, naar het centrum gelopen, fietsen en route gekregen en we konden gaan. Helaas moesten we pinnen en voor de route fietsten we precies de verkeerde kant op, waardoor we zo’n drie kwartier voor niks aan het fietsen waren door de stad. Dit was nog niet het ergste. Het begon met miezeren, uiteindelijk kwam het met bákken uit de lucht. En wat niet iedereen zal weten, is dat regen in Argentinië een probleem is. Alle straten lopen vol. Wij nog volhardend doorgefietst, tot we inzagen dat dit niet leuk meer was. Uiteindelijk zijn we het gevecht met het water aangegaan. We gingen fietsend terug naar het huurbedrijf. Dit was nog eens een parcourtje: plassen water tot over je enkels, Argentijnse stoepen en wegen (gaten, heuvels etc.) en weinig zicht door de regen. Fietsen weer ingeleverd en gewacht op een taxi. Gelukkig hebben we er snel een hebben kunnen aanhouden, het kon namelijk ook gewoon uren duren met zulk weer.
De volgende dag was het Mountainbiken parte dos. Ja, we probeerden het opnieuw. Nu wisten we zeker dat het droog zou blijven. En wat hebben we een mooie dag gehad! Het was lekker warm, veel mooie uitzichtpunten bezocht, lekker sportief gedaan en bruin geworden! Ik moet toegeven dat het zwaar was, m’n benen waren al verzuurd na één helling.

Die avond namen we de bus terug naar Mar del Plata. Willem en Sjors hebben nog een lekkere milanesa (soort van schnitzel) gegeten, waarvan zij de volgende dag lekker ziek waren.. Gelukkig had ik dat allemaal al eens zelf meegemaakt (nouja, gelukkig...) en wist ik precies wat ze moesten doen. Sjors was gelukkig al snel aardig opgeknapt. Willem besloot verder te slapen toen wij naar het strand gingen. De golven waren aardig op dreef, die ons een aantal keren goed te pakken kregen. Deze dag was dan ook de laatste dag van ons Argentijnse avontuur. Zaterdagochtend nog maar een busje gepakt, maar dit keer naar La Plata.

Nu bedenk ik me ook ineens de heenweg naar Mar del Plata. We hadden een lekke band, al na een kwartier. Wat een ramp. De band werd snel vervangen, maar dit verhielp het probleem niet helemaal. De rest van de reis stond in het teken van lanceringen uit je stoel. Slapen kon dus niet, want om de twee minuten werd je wakker geschud. Hierbij moet ik gelijk ook weer denken aan een andere busreis.. Een die nóg erger was, omdat het slecht had kunnen aflopen.

We reden ‘s nachts en ineens hoorde ik een harde knal tegen het raam. Echter was ik zo suf dat ik meteen weer in slaap viel. Wat bleek nou, dat er iets door het raam was geknald. Een gigantische barst en glasscherven in de bus was het gevolg. Naast dat raam zat een moeder met klein kindje. Wat ons verbaasde was dat niemand er van op keek. Nog steeds weten we nou niet wat het was, maar een steentje op de weg kan het onmogelijk geweest zijn.

In La Plata werd ik vrolijk onthaald door mijn gasthondjes! Ik was er blij ze nog een keer te zien en stiekem ook, omdat zij het huis konden bewaken als ik sliep. De familie was namelijk al naar het strand om kerst te gaan vieren met de familie en dat betekende dat ik alleen zou zijn. Toen ik aankwam lag er een lieve brief van de familie. Ze hadden opnieuw aan me gedacht. Vooral Ricardo denkt aan alles. Hij kocht altijd alles wat ik lekker vond. Ook dit keer lag er eten in de koelkast, lucky me! Toen ik boven kwam, schoot ik zo hard in de lach. De pakketjes uit Nederland van meer dan een maand geleden waren eindelijk aangekomen. Goh, een dag voor mijn vertrek. M’n moeder had muggenspul opgestuurd, aangezien ik elke nacht het slachtoffer was van muggen en ik allergische reacties had. Ook zat er een chocoladeletter bij, eindelijk!, oorbellen en een verjaardagskaart. Ook van de Belletjes heb ik kruidnootjes en chocolademunten gekregen. Leuke verrassingen waren dat, haha!

Toen vandaag, spande het erom. Zou mijn koffer netjes 23 kilo wegen? JA! Nouja, 23,5 kilo. Ik krijg het elke keer voor elkaar, ik denk ook dat ik er gevoel voor heb, aangezien het vorige keer ook precies dit gewicht was. Met inpakken veel spullen geloost die ik niet meer nodig had, veel in m’n handbagage gedaan en perfect dat ie was! Sjors en ik maar denken dat ik problemen zou krijgen, had ie zelf 28 kilo! Hij had 10 kilo meer gewicht dan op de heenweg.. Hoe krijgt ie het voor elkaar?

Nu is het al 01.45 Nederlandse tijd, tijd om te slapen dus!! Morgen word ik fris en fruitig op het vliegveld verwacht. Ik hoop dat die jetlag wegblijft, aangezien ik eerste kerstdag ook nog eens moet werken. FML!

Besos, M